Frances met haar sorgende hande

Dit is `n lang rit vandat ek laas `n inskrywing gedoen het. Want voor ek oor al die ander stof paaie en agterpaaie van die lewe kan skryf is daar een storie wat ek eers uit my hart moet kry. Vir byna 9 maande draai hierdie storie in my hart…hart my kop…in my menswees. Elke keer dink ek hoe sal ek dit benader, hoe sal ek dit skryf en uiting gee aan hierdie storie sonder om oor lyne van taboo onderwerpe te praat?

Dan dink ek.. dit is my storie, my gedagtes en my Vryheid van spraak en my liefde wat uiting kry. So hier gaan ons. As jy nog die oulands vlag hoog wapper, of in elke situasie iets rassities soek, gee ek jou `n oomblik om die berig toe te maak.

“Bye Clara!!” “Bye Mia!!”. Clara stap `n entjie verder en weer kom die klein stemmetjie… “Bye Clara!!!” “Bye Mia!” en toe “ LIef vir jou Clara!!” “lief vir jou ook Mia”. Ek sit op my stoep en aanskou hierdie pragtig en onskuldig liefde van `n klein dogtertjie vir die huishulp. Die klein dogter kuier gereeld by haar ouma oorkant my en het so mooi band met Clara (die huishulp) gevorm. Dis dit wat my terugvat na my eie kinderjare toe.

Die jare in potch het ek min van onthou want ek was maar 3 toe ons daar weg is maar Maria wat na ons gekyk het het gereeld nog gebel en my ma vir haar om te hoor hoe gaan die met die familie. Dit is toe later jare as student wat ek weer vir Maria gesien het toe sy by die studente huis kom kuier het en haar suster later by my so af en toe gewerk het. Sy het vertel van die dae wat sy ons as baba’s kon versorg en pêpa.

Victoria. The Queen. In Cradock het Victoria na ons gekyk en het al die stoutigheid van my broer beleef en ek wou altyd net hand by sit om haar te help met die huistake (my ma het sleg tweede gekom weens dat ek die skoene so mooi gepolitoer het dat die sole ook geblink het, noodloos om te sê het my ma met haar gepolitoerde sole gely by die trappe af…ek mag nie weer daarna met die skoene gehelp het nie.) Victoria het ook by ons op die erf gebly en somige aande het ons net gaan luister of haar draadloos speel en dan kon ons nagsê. Sy het op die ou stoep saam met ons gewag vir my ma as my ma moes laat werk. Ons het toe verhuis en dit was die laaste wat ek van Victoria gesien het, somige dae wonder ek of sy nog na kinders kyk en waar sy is en of haar draadloos nog op die selfde stasie speel.

Miekie en Roelf. Die twee getroue werkers het by my ouma gewerk en het saam met haar van die plaas in dorp toe gekom toe my ouma dorp toe trek. Vakansie tye het hulle hul hande vol gehad met ons, binne die huis het Miekie die wakened oog gehou en buite het Roelf weer gekyk waste kattekwaad ons aanjaag of waar ons damwalletjies in die bedding maak wat nie daar hoort nie. Geduldig het hul weer als reg gemaak.  Die twee leef nou nog en na my ouma se dood werk Roelf nogsteeds by haar huis, soos hy sê “ Ek sal elke dag mooi kyk na die ounooi se erf, al is sy nie meer hier nie”. Twee kosbare mense wat altyd daar was en in soveel herinneringe van my as kind ook.

Die laaste een en die een wat hierdie hele inskrywing geinspireer het is…Frances. Dit het `n rukkie geneem voor sy in ons lewens gekom het. In Kimberley het dit maar sukkel sukkel gegaan om `n huishulp te kry en na `n paar  en om in die nasorg by die skool te wees was ons as kinders, en ek dink my ma ook, op ons laaste. Hoe Frances in ons lewe gekom het kan ek nie presies onthou nie. Sy was ons middag ma. As ons by die huis gekom het van die skool het ons kos altyd reg gestaan (heerlike) met Oros in die somer en tee in die winter. Sy het die heerlikste vetkoeke gemaak, en sy maak nog vandag vir my as ek by die huis kuier. Frances het ons met baie laat weg kom by haar, maar sy het altyd geweet as ek `n slegte dag gehad het en `n ekstra koppie tee nodig het. As ek op die bank aan die slap geraak het het sy my kom toe gooi of as ek geslaap het in die middag het sy my betyds wakker gemaak vir my sport. Sy het altyd geraas as ek nie vinnig genoeg my wasgoed weggepak het nie.  Sy het ook vir my broer gelieg as die skool bel en vra of hy by die huis is terwyl hy en sy vriende skool bank om rugby te kyk.

 Frances met haar sorgende hande en mooi hart. Ons het goeie en slegte tye saam beleef. Haar hartseer en slegte tye en ook ons as kinders sin.

Frances het nooit geskroom as ek begin om kersfees koekies te bak vir al die skottelgoed nie, later het ek ook maar self begin was. Die dae as ouma kom kuier het was daar beet, wortels en boontjies ingelê, maar Frances se hande was reg het my ouma gesê.  Die honde was ook bederf met haar en het altyd meer kos gekry as wat hulle moes.

Aan die einde van my matriek het Frances weggegaan. Sy het later vir `n ander huisgesin gewerk met meer kinders en kleiner. Oor kerkstyd kom help sy nog vir my ma uit met die skottelgoed en huis skoon hou met die gaste daar. Toe ek die dag my karretjie moet laai en my woonstel moet ontruim om Garies toe te trek het ek geweet die sal Frances wees wat moet kom help. SY het in verwondering gestaan toe ek die kar laai oor als was daar kan inkom en sou dit nie geglo het as sy die nie self gesien het nie.

Februarie 2017, die naweek waar die storie begin het. Dit was die naweek wat ek voorgestel is op die kerkraad en my ouers het besluit hul gaan opkom vir die geleentheid, dit is toe wat die idee kom dat Frances en die honde ook moet saam kom. Nie Frances of die honde het al die see gesien nie en dit was een van haar grootste drome. Frances het afgekry by haar werk en is saam in die kar. Dit was die eerste keer in haar lewe wat sy verder as 50km weg van Kimberley is. My pa het Vosburg, Carnavon< Calvinia en toe N7 roete gery. Hitler wou net heelpad op Frances se skoot sit. Toe hulle hier stop by my was dit oorweldigend gewees (Frances was so deftig uitgevat). Ek was so trots om vir haar my huis, werk en kollegas te wys. Dit was nie lank stil sit op die stoep nie toe begin Frances skoon maak. Die naweek was vol nuwe ervaring vir haar en nogsteeds sou dit nooit genoeg wees om vir haar dankie te sê nie. Die Saterdag is ons Hondeklipbaai toe met die honde ook in. Sy was in verwondwering en kon dit nie glo nie. Sy het stil geraak vir al die water wat voor haar lê. Ons het met die honde op die strand baljaar en sy het haar voete in die see gesit. Om dit met haar te kon deel was `n kosbare oomblik gewees.

 

Toe groettyd kom was my huis leeg maar my hart was oorvol gewees. Hulle het toe Springbok- Upington om terug gery. Frances met haar sorgende hande het my huisie laat blink en my hart laat glimlag. Sy het die hele Noord-Kaap deur gery en die see gesien in een naweek. Die mense wou haar nie glo nie en ek moes vir haar foto’s laat uitdruk om vir hulle te wys.

Die vrou met haar sorgende hande en haar mooi hart…die vrou wat my begin tswana leer het in die middae, die vrou wat die mooiste glimlag het al is haar hart seer, die vrou wat nederig is en dankbaar, die vrou wat die lekkerste vetkoeke maak, die vrou wat `n koppie tee die perfekte soet kan maak, die vrou wat my soveel lewenslesse geleer het al het sy diy nie besef nie. Venand sê ek vir haar dankie. Ek sal altyd dankbaar wees dat sy deel was van my groot word jare en nogsteeds daar is om te sien die vrou wat ek vandag is.

Nederigheid en dankbaarheid vir hierdie engel van God wat in my lewe is.